XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Artean, surrealismo asko. Irudiak batera pilatzen dira liburuan, nahiz eta askotan ritornelloaren joera ere nabaritu, gehien batean hasierako poemetan.
Jose Luis Padron-ek adierazi zidan ezaugarri bat aipatu nahi nuke hemen.
Surrealismoa nagusitzen da, bai, liburua ilundu edo zaildu arte.
Baina, hala ere, poemaren bertsoak, eta irudiak eurak, ondo landuta daude, erritmoa nagusitzen da testuetan, hitzek silaba kopuru bera mantentzen dute musika bat osatu arte, azken batean musikaren garrantzia behin eta berriro aipatzen da, eta, dirudienez, kanta edo disko baterako pentsatuak omen dira hemengo zenbait lan.
Autobiografia omen dago liburuan zehar:
Hala badio, hala bedi. Gorrotoa omen dago liburuan, bitimismo-kutsu batekin beti...
Ez dakit haurtzaroaren aurrean ez ote duen poetak bere galera melankoniaz bete eta erromantizismoaren oholetan harturik salbatzen duen burua hondoratzetik.
Jose Jabier Fernandezek sinesgarritasun falta egotzi dio liburuari, zintzotasunak, bat-batekotasunak kalitatea kendu balio bezala liburuari.
Poesia fikzioa dela esan dute esperientzia-poesian dabiltzanak. Paradoxala dirudi, baina egiaz esan nahi denak ez du egiantzaren koherentziarik.
Agian, oker ibiliko naiz, baina ez dut gogo onez irakurri liburua,